Tο συναρπαστικό μυθιστόρημα της ζωής της αφηγείται η Άλκη Ζέη στην αυτοβιογραφία της, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο".
Στα 88 της χρόνια τώρα, ζωντανεύει τις παιδικές και νεανικές της μνήμες που ξεδιπλώνονται από τη Σάμο ως την Αθήνα, με φόντο τα μεγάλα γεγονότα και τα πάθη της ελληνικής ιστορίας του 20ου αιώνα, από τη δικτατορία του Μεταξά και καταλήγει στα Δεκεμβριανά, έως τη μέρα του γάμου της το 1945, με τον Γιώργο Σεβαστίκογλου, δίνοντας ανάγλυφα στον αναγνώστη μια πινακοθήκη ανθρώπων, που έμελε να σφραγίσουν τη μεταπολεμική Ελλάδα: Διδώ Σωτηρίου, Κουν, Γκάτσος, Εμπειρίκος, η κολλητή παιδική της φίλη από τα σχολείο, Ζωρζ Σαρή, ο Μάριος Πλωρίτης, η Μελίνα Μερκούρη, αγαπημένη της φίλη από τα χρόνια του Παρισιού, ο "Πέτρος" της ΕΠΟΝ, ψευδώνυμο του εκδότη Μίμη Δεσποτίδη, από τις εξέχουσες προσωπικότητες της Αριστεράς.
Η συγγραφική περιπέτεια της Άλκης Ζέη, ξεκίνησε όταν παιδί ακόμα, καθισμένη στο μαρμάρινο τραπέζι του σπιτιού της, μ΄ ένα καλά ξυσμένο μολύβι, έγραφε στις υπηρετριούλες της πολυκατοικίας γράμματα προς τους αγαπημένους τους. Από εκεί εμπνέεται τον τίτλο του νέου βιβλίου της "Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο".
Δευτερότοκη κόρη της Σαμιώτισας Έλλης Σωτηρίου -δίδυμης αδελφής του Πλάτωνα Σωτηρίου, μετέπειτα συζύγου της Διδώς Σωτηρίου- και του Ζήνωνα Ζέη τραπεζικού υπαλλήλου από την Κρήτη, η συγγραφέας πέρασε ανέμελα παιδικά χρόνια, μέσα στα χάδια και την οικογενειακή θαλπωρή.
Μιλά με θαυμασμό για την πανέμορφη μητέρα της (από την οποία κληρονόμησε, όπως λέει, "μόνο τη φάλτσα φωνή και το κότσι στο πόδι") και πιο δύσκολα για τον αυστηρό πατέρα της, από τον οποίο παραδέχεται ότι "ευτυχώς πήρα το χιούμορ του, όσο σπάνια κι αν το εκδήλωνε".
Σάμος, Αθήνα, μια τοιχογραφία προσώπων και καταστάσεων, γραμμένες μυθιστορηματικά και διανθισμένες στο βιβλίο με φωτογραφίες από το άλμπουμ ζωής της Άλκης Ζέη. Σημαντικές μαρτυρίες με τα μάτια του τότε νεαρού κοριτσιού, τα σκληρά χρόνια που επακολούθησαν, την κατοχή, την αντίσταση, την απελευθέρωση, τα Δεκεμβριανά, τον άνδρα της ζωής της, Γιώργο Σεβαστίκογλου και το Θέατρο Τέχνης, την οργάνωση της ΕΠΟΝ και τους νέους καλλιτέχνες.
"Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου... Μόλις η αδελφή μου διάβασε αυτά που έγραψα μου είπε, 'Έτσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε'. Τώρα -της λέω- που ξαναθυμήθηκες την ιστορία μας, θα ΄θελες να είχαμε ζήσει μια άλλη ζωή;. 'Με τίποτα' μου αποκρίθηκε αυθόρμητα. 'Με τίποτα' συμπλήρωσα κι εγώ" γράφει η Άλκη Ζέη.
